Rozdział 2

W połowi drogi mój GPS tak po prostu się zepsuł.  Czemu akurat teraz? Byłam strasznie wkurzona, ale jakoś opanowałam swoje emocje i zatrzymałam się na poboczu. Wszędzie wokół mnie był las. Nie było tutaj ani jednej latarni, która choć troszkę sprawiałaby, że poczułabym się bezpieczniej. Rozglądając się ciągle dokoła coraz bardziej się bałam. Nie chciałam już dłużej wpatrywać się w ciemność, więc sięgnęłam po mapę. Nigdy się nią nie posługiwałam, więc miałam małe problemy z odnalezieniem się na niej. Wśród otaczającej mnie ciszy usłyszałam trzask, tak jakby ktoś nadepną na suchą gałąź. Momentalnie serce ze strachu zaczęło mi szybciej bić. Popatrzyłam w szybę i zamarłam w bezruchu. Ktoś stał po drugiej stronie drogi. Patrzył na mnie. Przekręciłam kluczyk w stacyjce, aby jak najszybciej stąd odjechać. Jak na złość mój samochód nie chciał odpalić. Kolejne próby także nie przyniosły żadnego efektu, a ten ktoś był coraz bliżej i bliżej. Poruszał się w niewiarygodnie szybkim tempie. Ani się nie spostrzegłam, a on już stał przy drzwiach samochodu. Nie wiedziałam co robić i w panice nacisnęłam przycisk zamykający wszystkie drzwi. Myślałam, że to choć na chwilę go zatrzyma. Sięgnęłam po torebkę i w pośpiechu wysypałam na fotel całą jej zawartość. Znalazłam telefon i wybrałam numer Emily. W tym momencie ta osoba wyrwała jednym ruchem ręki drzwi. Złapała mnie za ramię i wyciągła z samochodu. Zaczęłam się szarpać, kopać i starać się w jakikolwiek sposób wydostać z jego morderczego uścisku. Mój krzyk nie przyczynił się do tego jeszcze bardziej, wręcz przeciwnie, ten morderca czy kimkolwiek był zakrył mi ręką usta, abym nie potrafiła wydusić z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Próbował zaciągnąć mnie w stronę lasu, lecz ja starałam się stawiać jak największy opór, co raczej średnio mi wychodziło. Złapał mnie za szyję i zaczął mnie dusić. Byłam pewna, że zaraz umrę. Straciłam kontrolę nad własnym ciałem. Nie potrafiłam się już bronić. Nagle zobaczyłam światła zbliżające się w moją stronę. Rozpędzony samochód uderzył we mnie i mordercę. Ostatnią rzeczą, którą pamiętam był głośny, metaliczny huk, który przypominał dźwięk zderzających się samochodów.

Ocknęłam się czując okropny ból w żebrach. Jakiś młody chłopak pochylał się nade mną i ciągle powtarzał, że zaraz będzie tutaj pogotowie i że wszystko będzie dobrze. Znów zaczęłam odlatywać, ale on robił wszystko abym kolejny raz nie straciła przytomności. Po chwili zjawiła się karetka. Lekarze bardzo ostrożnie przenieśli mnie na nosze. Ciągle trzymałam tego chłopaka za rękę. Gdy ten zapytał czy może ze mną jechać, a oni wyrazili zgodę ambulans ruszył z miejsca i skierował się w stronę szpitala. Po dotarciu na miejsce od razu zabrano mnie na badania. Okazało się, że mam złamane kilka żeber, ale na szczęście nie doszło do żadnych powikłań. Potem przewieziono mnie na normalną salę.

- Co z tobą? Lekarze nie chcieli mi nic powiedzieć- zaczął ten chłopak, który nie opuszczał mnie nawet na krok.

- Mam złamane kilka żeber, ale to nic poważnego- mówiąc to uśmiechnęłam się lekko do niego.

- Uff… to dobrze. Bardzo się martwiłem. Nigdy bym sobie nie wybaczył, jeśli zginęłabyś przez moją głupotę.

- Co? Ale jak?

- No bo potrąciłem ciebie i twojego chłopaka. Nawet nie wiesz jak jest mi przykro z tego powodu. Ja… ja nie chciałem tego. Naprawdę. Uwierz mi.

- To nie był mój chłopak- opowiedziałam mu całą historię uwzględniając każdy najmniejszy szczegół. Tak w szczególności to cieszę się, że to wszystko tak się skończyło. Udało mi się znaleźć nawet kilka plusów tej mojej wycieczki do klubu między innymi poznałam ładnego i miłego chłopaka, oraz oczywiście jeszcze żyję- nie wiesz może przypadkiem co stało się z tym psychopatą? Nie chciałabym go więcej spotkać.

- Gdy was potrąciłem on zniknął. Tak po prostu. Nigdzie go nie było. Powinnaś zawiadomić policję.

- No nie wiem. A co jeśli on mnie znajdzie i tym razem zabije?

- Po pierwsze to nie pozwolę mu na to- złapał mnie za rękę i popatrzył mi w oczy. Poczułam, że się rumienię. Widząc to dokończył- A po drugie przecież on nie może być na wolności. Może zrobić krzywdę innym ludziom.

- No tak, masz rację. Zgłoszę to od razu po wyjściu ze szpitala.

- Przecież ja Ci się nie przedstawiłem. Idiota ze mnie! Jestem  Nathan.

- A ja Andrea. Bardzo miło mi cię poznać.

- Mi również milady- wziął mi rękę i pocałował ją.- Dobra, to ja już może pójdę, na pewno chcesz odpocząć.

- Nie, proszę, zostań. Mam do ciebie prośbę. Mógłbyś zadzwonić do mojej przyjaciółki? Chciałabym aby wiedziała.

- No pewnie.

Niecałą godzinę później zjawiła się Emily. Wbiegła cała roztargniona do sali i od razu zaczęła o wszystko wypytywać. Byłam już dość mocno zmęczona więc poprosiłam Nathana aby mnie wyręczył. Nawet nie zdążył dokończyć, gdy w drzwiach pojawił się lekarz.

- Przepraszam bardzo, ale będziecie musieli już opuścić salę. Godziny odwiedzin się już skończyły. Możecie przyjść jutro.

Em i Nathan posłusznie wyszli z sali, obiecując, że jutro też przyjdą. Nie chciałam ich jeszcze żegnać, no ale nic nie mogłam na to poradzić.  Dostałam jeszcze tylko mocne środki przeciw bólowe i położyłam się spać.

***

Hej ;*

Co sądzicie o tym rozdziale?

Ja osobiście uważam, że mogło być lepiej ;p

No ale opinię pozostawiam wam ;)

I błagam was- KOMENTUJCIE!

Każdy komentarz bardzo wiele dla mnie znaczy 

Kolejny rozdział w sobotę ;d

Buziaki ;**